Strona:PL Juliusz Verne - Kurjer carski.pdf/113

 — Nie jeszcze!... Piszę.
 — Ależ ten pan już skończył! Weź pan moją depeszę.
 — Zapłacił... ma jeszcze prawo! — odparł urzędnik z flegmą.
 — Ale tymczasem nie ma nic do doniesienia...
 Blount zerwał kartkę z bloku i podał telegrafiście. Ten pukał, czytając półgłosem:
 „Na początku Pan Bóg stworzył niebo i ziemię“.
 Jolivet kipiał z gniewu. Depeszować wersety biblijne! A dziennikarz angielski z niezmąconą powagą obserwował przez lunetę wypadki w mieście i urywkami podawał tekst dalszej depeszy:
 „Dwie cerkwie w płomieniach. Pożar przesuwa się na lewo. A ziemia była bezkształtna i próżna i ciemność była nad przepaścią, a duch Boży...“
 — Stop! pańska suma wyczerpała się. Teraz na pana kolej! — zwrócił się telegrafista do Joliveta. Anglik przygryzł wargi. Francuz zajął miejsce przy okienku, podał depeszę, rzuciwszy urzędnikowi znaczna sumę
 Telegrafista pukał, odczytując wgłos:
 „Magdalena Jolivet 10 Przedmieście Montmartre, Paryż. Koływań zajęta przez kawalerję tatarską. Rosjanie uciekli z miasta...
 Odwrócił się od okienka telegrafu i wpatrywał przez lunetę w pole bitwy.
 — Ten pan skończył! — przystąpił Blount z rulonem srebra.
 — Nie jeszcze! — uśmiechnął się Jolivet. Dyktuję jeszcze.
 I zadyktował:
  „Był sobie król Ćwieczek,