Strona:PL Juliusz Verne - Kurjer carski.pdf/076

 — My bliżej... Gdzie kule nie dolatują za bardzo, a można nałapać ciekawych wiadomości... Do Iszymu będzie nam miło odbywać podróż z panem razem... Ale pan jest ryzykant!
 — Czemu, panie Jolivet? Ja jestem sobie spokojny kupiec — i też nie mam ochoty leźć między kule i lance.
 — No, to radzę panu śpieszyć do Omska! — mruknął Blount. Bo wkrótce można będzie nie dojechać.
 — Oho! a gdzież to teraz są najeźdźcy tatarscy? spytał Strogow, pokrywając ciekawość obojętnym tonem
 — Feofar–chan zajął całą gubernię Semipałatyńską i płynie w dół Irtyszu — rozgadał się Jolivet. Mówią, że na spotkanie z nim zdąży w przebraniu Iwan Ogarew.
 — Skądże wie się takie rzeczy? — spytał Strogow.
 — Ba! to jest w powietrzu — zdąża od Kazani do Ekaterynburga.
 — Ach, to pan i o tem wie?! skrzywił się Blount.
 — Oczywiście! — uśmiechnął się Jolivet.
 — To może pan wiesz i to, że się przebrał za cygana?
 — Za cygana?! — mimowoli krzyknął Strogow.
 — Doniosłem już o tem kuzynce — rzekł Francuz.
 — Nie straciłeś pan czasu napróżno! — zauważył Anglik.
 — Właśnie dlatego spóźniłem się na statek.
 Strogow ogarnął wspomieniem obraz starego Cygana, opuszczającego „Kaukaz.“ Był wstrząśnięty do głębi jakimś domysłem — jakąś okrutną zagadką. Wtem krzyknął: — „Naprzód panowie“! — i jął biedz w dół.
 — Jak na kupca, lękającego się kul, biega on zbyt chyżo w miejscowości, gdzie strzelają — zauważył Jolivet.