Strona:PL Juliusz Verne - Kurjer carski.pdf/075

 — Jakże pojedziemy dalej?! — rozpaczął Blount.
 — Nic prostszego — żartował Francuz — „zaprzężesz się, a ja będę gwizdał i wołał: „gołąbku!“ Pobiegniesz pan galopem.
 — Panie Jolivet, pańskie żarty przechodzą granice.
 — Uspokój się pan. Jak się zmęczę, pozwolę ci wołać; „Djabelskie nasienie“ i sam będę galopował.
 — Nie kłóćcie się, panowie. Mam radę. Pożyczę wam do zaprzęgu jednego z mojej trójki koni. I jeżeli nie zdarzy się żaden przypadek, przybędziemy razem do Ekaterynburga. A tam uzupełnicie waszą tylną połowę wozu.
 — Oto propozycja szlachetnego serca! — zawołał Jolivet.
 — Umieściłbym panów w moim tarantasie, ale są w nim tylko dwa miejsca: dla mnie i dla siostry.
 — Wybawiasz nas pan z najprzykrzejszej pozycji — rzekł Blount.
 — Z najweselszej zarazem! — poprawił Jolivet.
 — Z najprostszej w świecie w tym kraju! — rozstrzygnął Strogow. Gdyby podróżni nie pomagali sobie wzajem, należołoby zatarasować drogi.
 — Mamy nadzieję, że zrewanżujemy się jeszcze kiedyś panu — zauważył Francuz.
 — Tymczasem raczcie panowie, zejść ze mną i pomódz mi wciągnąć mój tarantas pod górę, bo koła zagrzęzły w błocie przy tej plusze, a konie moje są wyczerpane i zastraszone. Trzeba im nieco ulżyć.
 Wszyscy trzej jęli schodzić po spadzistej drodze.
 — Dokąd pan się udajesz? — zapytał Jolivet.
 — Na razie... do Omska: — odparł Strogow, nie chcąc nazbyt wywnętrzać się przed ciekawymi nieznajomymi. A panowie?