Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 01.pdf/154

domyślił się że albo jest chora lub coś się stać musiało czego nie pojmował.
 — Duszko droga, czy ci obiad nie zaszkodził, — zapytał.
 Idalia zerwała się tylko i spojrzała mu w oczy.
 — Nie wiesz nic? — zawołała.
 — Ja? a cóż — cóż mam wiedzieć?
 — Ten Zygmunt?
 — Zygmunt? — zdziwiony podchwycił pan Onufry.
 — Guwerner ich! — z wielką zapalczywością dodała pani Idalia, — ale to jest syn starego Zarzeckiego.
 Pan Onufry z kolei — osłupiał. Usta mu się otwarły szeroko, patrzał na żonę długo, westchnął.
 — Syn Zarzeckiego! nie do wiary!
 — Prawda? Proszęż cię, ludzie bez żadnych środków, umierający z głodu, tymczasem, jak ci się to podoba, córkę wyprowadzili na artystkę, a z syna zrobili...
 — Ale bo, wiesz, ma foi, — rzekł Onufry, — ma minę tak przyzwoitą... To przechodzi pojęcie.
 — Tak! to pojęcie przechodzi! potwierdziła pani — cela depasse tout.
 — I my jednego pięknego dnia, dodał Onufry, jesteśmy wystawieni na to, że z nim bawimy w jednym salonie, siedziemy u jednego stołu i kłaniamy mu się.
 Ha! przyznam się, że po starym Du Royer nigdy bym się był nie spodziewał, żeby mi śmiał podobnego figla wyrządzić!
 A! a! — powtarzał pan Onufry rozgrzewając się. — C’est charmant!
 Twarz mu pałać zaczynała, cóż gdyby był w położeniu pięknej Idalii, która — czuła, że ten syn Hołoty za serce ją chwycił!..