Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom III.djvu/071

odebrała... a na koronacyę z małżonkiem czekać nie chcą.
 W tem Bartosz przerwał.
 — Głoszą niektórzy, iż jest wielu, co króla żadnego nie pragną, jak bajeczną Wandę, chcą ją mieć na zawsze dziewicą.
 Semko w milczeniu poruszył ramionami, nastąpiło milczenie.
 Noc w końcu nadeszła i książe sam z myślami pozostał.
 W mieście nie było pokoju, i nocą lud podchmielony radością spać nie mógł.
 Jak dzień wrzawa się wzmogła. Semko obudził. Ulicę wysypywano zielenią, kosaćcami wonnemi i jedliną. Chłopcy z koszykami, wozy z gałęźmi przeciągały.
 Lud strojny był od brzasku. Co kto miał wdział najlepsze. Bogate mieszczki obwieszały się łańcuchy, oprawiły w klejnoty; otuliły w futerka kosztowne.
 Przed oczyma przesuwały się kabaty, żupany, jubki, płaszcze z Chamety, barchanów, atłasów, jedwabiów, aksamitów, bawełny. Mieszczanie wyglądali jak panowie, parobcy jak panicze, dziewczęta jak władycze córki. A śmiało się to wszystko i radowało, jakby każdy coś zyskał z tej wielkiej bryły szczczęścia, która się toczyła...
 Nagle na przedmieściach naprzód odezwały