Strona:PL Helena Staś Kobieta wobec Chrystusa.pdf/11

— 11 —

 I gdy tak strapiona matka siedzi z pochyloną na piersi głową — zapomniawszy o całym świecie, dochodzi ją głos męża na zewnątrz domu, który jakoby rozpychał tłum torując komuś drogę.
 Podniesła na to raptownie zapłakaną twarz i cała zamieniła się w słuch...
 Jeszcze wczoraj, pobiegł obłąkany rozpaczą ojciec — tak jako był w pokutnem odzieniu w pobliską okolicę, gdzie jak wieść niesła był Cudotwórca, który ślepe i głuche uzdrawiał i umarłe wskrzeszał — pobiegł błagać o życie dziecka.
 A Ten który i umarłe wskrzeszał, wysłuchawszy głębokiej boleści a żałośnej prośby zbolałego ojca rzekł:
 “Człowieku córka twoja nie umarła ale śpi”, poczem udał się do domu żałoby.
 Tu tłum skupił się u drzwi, bo już właśnie miano wynosić umarłą na miejsce wiecznego spoczynku. Z ledwością stroskany ojciec przeciskał się, torując drogę Nazareńczykowi.
 Tuż przy samych drzwiach Jezus powtórzył wyrzeczone poprzednio słowa: “Dzieweczka nie umarła ale śpi”, co rabini i tłum przyjęli z szyderstwem. Tylko serce matki pochwyciwszy je — drgnęło radosną nadzieją.
 Zerwała się z miejsca pokuty, — a dopadłszy drzwi gdzie leżało zmarłe jej szczęście, stanęła jak wryta:
 Oto Jezus trzymał za rękę jej ukochanie i słodkim głosem mówił:
 — Dzieweczko tobie mówię wstań!