Strona:PL G de Maupassant Życie.djvu/331

nę w policzki, we włosy, w oczy, łzami zlewając jej twarz i mamrocząc:
 — Moja biedna paniusia, panna Janina, moja biedna pani, już mnie nawet nie poznaje?
 A Janina krzyknęła:
 — Rozalia, moja Rozalia!
 I zarzuciwszy jej na szyję obydwie ręce, ściskała ją i całowała; i łkały tak obydwie, obejmując się wzajem, łącząc swe łzy, niezdolne rozpleść ramion.
 Pierwsza uspokoiła się Rozalia.
 — Dość już — rzekła — a teraz spokojnie, żeby mi się paniusia nie zaziębiła.
 Podniosła kołdrę i poprawiła poduszki dawnej swej pani, która nie przestawała łkać, cała przejęta wspomnieniami, do głębi poruszającemi jej duszą.
 Nakoniec spytała:
 — Jakże się tu wzięłaś, moja biedaczko?
 Rozalia odparła:
 — Na Boga, jakżebym mogła panią teraz zostawić tak samiusieńką!
 Janina rzekła:
 — To zapal świecę, bym ci się lepiej przyjrzała.
 Gdy Rozalia postawiła świecę na stoliczku nocnym, zaczęły się sobie przyglądać długo w milczeniu.