Zubow stał i ze złośliwą ironią patrzał na odgrywaną komedyę. Wtem z Płatonem Zubowem przybiegł wystraszony Konstanty, a następnie przyszli Waleryan Zubow i Pahlen, który do zanoszącego się od płaczu Aleksandra powiedział:
— Hosudar, polno rebiaczytsia, – przestań jak dziecko płakać, a idź spełnić to, co powinieneś spełnić. (C’est assez pleurer comme un enfant, venez regner. Thiers II, 303, z opowiadania Beningsena).
Kiedy to się dzieje u Aleksandra, carowa, zawiadomiona przez hrabine Lieven (ochmistrzynię córek cara; mieszkała z niemi na górnem piętrze) o tem, co się stało, naprędce się ubrała i, w rozpaczy, otoczona swym fraucymerem, pobiegła na miejsce dokonanej zbrodni. Nie wpuszczono jej jednak do mieszkania nieboszczyka cara; żołnierze przy drzwiach skrzyżowali bagnety, a podporucznik Zawiliszyn zaczął ją uspokajać. Carowa w uniesieniu wołała:
— Kiedy car nie żyje, to ja wasza carowa; byłam koronowaną i mnie także Rosya składała przysięgę wierności.
Ale kiedy gwałtem chciała się przedrzeć, a porucznik Pietarewski, schwyciwszy ją, wstrzymywał, uderzyła go pięścią w twarz i, zemdlawszy, upadła.[1] Z wiadomością o tem wy-
- ↑ Cesarzowa Marya Fiodorowna, księżniczka wirtemberska, siostra tego księcia, który się ożenił z księżniczką Czartoryską. Ur. 1759, zm. 1828 roku. Kiedy w roku 1818 w towarzystwie księżnej Tur-
po zamordowanym mężu, Piotrze III, on po uduszonym ojcu, Pawle I.
