Przenieśmy się myślą w dawne, bardzo dawne czasy.
W Betleem, w stajence dzieciątko Jezus spoczywa w żłobku. Matka Boska chociaż już póżno w noc – czuwa, modli się i rozważając usłyszane niedawne proroctwo Symeona: „duszę twą własną przeniknie miecz“ (Łuk. V. 35), całą przyszłą mękę Jezusa, jakby w żywym rozwijającym się obrazie widziała przed sobą. Serce Jej się ścisnęło, strasznie zabolało, jakby, ostrzem miecza przeszyte. – O jakiemiż łzami musiała zapłakać!
Św. Józef spoczywał, snem sprawiedliwych uśpiony, ale oto ukazał mu się anioł, mówiąc: „wstań, a weźmij dzieciątko i Matkę Jego i uciekajcie do Egiptu.“ (Mat. III, 13).
Za chwilę, byli już w drodze. Zaledwo atoli cokolwiek odeszli, naraz powstały w Betleem straszne, okropne, rozpaczliwe krzyki i wołania; wpadli bowiem znienacka do domów, przysłane siepacze Heroda i poczęli zabijać dzieci. Nic prośby, błagania i zaklinania matek. i rozdzierający serca płacz biednych, nieszczęśliwych dziateczek nie pomogły. Bez litości i miłosierdzia wymordowane zostały wszystkie dzieci w Betleem i w całej okolicy.
O! biedne, biedne, nieszczęśliwe dziatki,
O! biedne, biedne, nieszczęśliwe matki.
