Pierwszy z Papieży, co potwierdził tę koronkę, był Leon X. Znał on osobiście Ojca Michała, był w jego pustelniczej celi, rozmawiał z nim i budował się jego pobożnością; i podczas bytności swojej we Florencyi, mając sobie przedstawioną tę koronkę, nadał jej 1516 r. 15 lutego niektóre odpusty, potwierdzone później i pomnożone przez innych Papieży, mianowicie przez Grzegorza XIII 1573 r.
14 lutego, przez Syxtusa V 1589 r. 3 lutego, i wreszcie przez Klemensa X, który w wydanem przezeń Breve 1674 r. 20 lipca, De salutis gregis Dominici szczegółowo takowe wymienił i na wieczne czasy rozciągnął[1].
Wedle postanowień powyżej wymienionych Breviów, prawo nadawania odpustów dla tych koronek przysłuża tylko OO. Kamedułom lub innym kapłanom, Świeckim i Zakonnym którym na to OO. Kameduli dadzą osobiste pozwolenie.
- ↑ Nadto Benedykt XIII, 1723 r. 16 kwietnia nadał zupełny odpust dla każdego, który rozmyślając nabożnie Mękę Pańską rzeczoną odmówi koronkę. Aleksander VII. w wydanym przezeń 1857 r. 6 lutego, dekrecie postanowił, że koronki te nie mogą być ani przedawane, ani drugim pożyczane pod utratą przywiązanych do nich odpustów. Wreszcie 1771 r. 20 lipca Stolica Apostolska wydata postanowienie, aby kaznodzieje zalecali ludowi odmawianie tej koronki non obstantibus quibuscumque, bez względu na jakiebądź przeszkody.
