Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/803

 Tu Bella, zaniepokojona, chwyciła męża za rękę i przycisnęła się do jego ramienia.
 — Nie lękaj się — rzekł — pan Lightwood zrozumie, że niema powodu nam towarzyszyć, ja przynajmniej mam szczery zamiar pożegnać go natychmiast.
 — A jednak panie... — zaczął Mortimer.
 — Wracamy do domu — przerwał mu John — i będę miał zaszczyt czekać na pana u siebie jutro do południa.
 Bella była zatrwożona, ale nie pytała o nic.
 Dopiero gdy wrócili do domu mąż jej rzekł:
 — Czy nie chcesz wiedzieć, jakie nazwisko nosiłem, gdy mnie widział ten adwokat?
 — Rozumie się, że byłam bardzo ciekawa, ale czekałam, abyś mi sam powiedział,
 Gdyby zachwiała się w swem postanowieniu, utwierdziłoby ją w niem tryumfujące spojrzenie Johna.
 — Wszystko wyjaśni się wkrótce i nie grozi mi nic poważnego.
 — Czy tylko z pewnością, Johnie?
 — Najpewniej. Co więcej, mam sumienie spokojne i nie wyrządziłem nikomu krzywdy. Czy mam ci na to przysiądz?
 — Co? mnie? — oburzyła się Bella, kładąc mu rączkę na ustach.
 — A przecież posądzają mnie (tylko się nie zlęknij) o udział w morderstwie Johna Harmona.
 — Jak śmią? Jak oni śmią?
 Spojrzała na niego z miłością i opasała mu