Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/787

drzwiach otwartych, nucąc jakąś żałosną piosenkę głosikiem tak cienkim, jaki miałaby zapewne lalka, którejby daną była możność opłakiwania kruchości wosku, z którego powstała. Naraz, podniósłszy oczy, dostrzegła na chodniku znajomą postać. Był to Fledgeby.
 — Więc to pani? — rzekł Czar, wstępując po schodkach. — Nie omyliłem się, jak widzę.
 — I ja również poznałam pana odrazu, mamy oboje dobrą pamięć.
 — Jakże się pani miewa?
 — Jak zawsze, to jest jak może się miewać matka wyrodnego dziecka, które zatruwa jej każdą chwilę życia.
 Małe oczka Fledgebyego rozszerzyły się i okrążyły pokój, poszukując wzmiankowanego wyrodka.
 — Pan nie jesteś ojcem — rzekła miss Wren — nie możesz więc pan rozumieć uczuć nieszczęśliwej matki. Mówmy zatem o czem innem, czemu zawdzięczać mam zaszczyt pańskiej wizyty?
 — Chęci widzenia pani — odparł Czar.
 Miss Wren, która zamierzała właśnie przegryźć nitkę, zatrzymała się w połowie tej operacyi i spojrzała na niego z przebiegłą minką.
 — Nie widuję już pani w firmie Pubsey i Spółka.
 — Nie — odparła sucho dziewczyna, przegryzając nitkę.
 — Chciałbym też pogadać z panią o tym żydowskim oszuście, który przedstawia firmę.
 — Czy to on dał panu mój adres?