Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/778

sny być o wszyystkich, którzy cię podziwiają, musiałbym odrazu rozum stracić.
 — Bardzo to wszystko ładnie, — odparła nawpół ze śmiechem, nawpół z dąsem — ale poco te tajemnice, co ci zrobił pan Lightwood?
 — Nic, mój aniołku, a jednak nie chcę go widzieć, również jak i pana Wrayburne.
 — Podwójna zagadka, Johnie! Czy wiesz, że nie jest to wcale przyjemnie mieć męża, który jest sfinksem?
 — Spójrz mi w oczy, Bello, czy chcesz, abym ci powiedział...
 — O sekretnym pokoju, jak sinobrody?
 — Nie, nie to, ale czy pamiętasz, jak mówiłaś, że pragniesz jakiej próby, aby mi dowieść swej miłości?
 — Pamiętam — odparła Bella. — Już dobrze, nie pytam cię o nic.
 — Czas próby zbliża się naprawdę, a wyjdę z niej zwycięsko w takim razie tylko, jeśli mi zupełnie zaufasz.
 — Z mej strony, Johnie, możesz być zupełnie spokojny. Mogę sobie kaprysić w małych rzeczach, ale nigdy tam, gdzie chodzi o ważne. To zupełnie co innego.
 Ze sposobu już, w jaki go objęła za szyję, mógł poznać, że mówi prawdę i gdyby posiadał milionowy majątek, oddałby go do ostatniego szeląga, jako zakład wierności tego szczerego, kochającego serduszka.
 — No! jadę więc, — rzekła Bella, wstając — to trzeba się śpieszyć. Wiem, że nie masz poję-