Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/766

ca, przechadzającego się samotnie po ogródku szkolnym.
 — Proszę pani! — zaczęła swoim zwyczajem uczennica.
 — Cóż takiego Mary?
 — Pan Karol Hexham przyszedł w odwiedziny do pana kierownika.
 Karol był już teraz młodszym nauczycielem w innej szkole.
 — To dobrze, Mary.
 — Proszę pani, pan Bradley zaprosił pana Karola do swego mieszkania, ale musi im być bardzo ciemno.
 — Dlaczego Mary?
 — Bo zapuścili story i wcale ich nie podnoszą.
 — To nic nie znaczy, Mary — nie należy się sprzeczać z nikim o gusta i kolory — odparła mała miss, tłumiąc westchnienie pod swym obcisłym staniczkiem.
 Bradley przyjmował istotnie byłego swego ucznia przy zapuszczonych storach.
 — Słyszał pan nowinę? — spytał go w progu Karol.
 — Jaką nowinę?
 — O tym Wrayburnie, mówią, że go zabiło.
 — A więc umarł? — zapytał Bradley. — Słyszałem coś o tem — dodał potem, ratując sytuacyę — ale nie wiem, jak się ta sprawa skończyła.
 — Nie wiem, gdzie pan był wtedy — rzekł Karol stłumionym głosem — i nie radzę panu robić