Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/658

i nietylko wszedł, ale pośpieszył do Belli i ujął ją w objęcia, mówiąc:
 — Moja ty dzielna, mężna, moja ty szlachetna.
 Ona zaś nietylko nie zdziwiła się, ani obraziła, lecz skłoniła główkę na piersi Rokesmitha, jakby znalazłszy wreszcie miejsce wybrane, na które dawno oczekiwała.
 — Wiedziałem, że spotkam tu panią, moja ty ukochana, moja na zawsze.
 — Tak — odparła Bella — jeśli mię pan uważa za godną.
 Cherubin tymczasem, którego włosy stanęłyby pewno dęba nad czołem, choćby ich mu Bella nie nastawiała — powstał, potykając się pod oknem i spoglądał stamtąd na szczęśliwą parę, oczyma rozszerzonemi i zdziwionemi.
 — Zapomnieliśmy o Pa — zawołała wtedy Bella, chodźmy go uwiadomić i przygotować stopniowo.
 — Jużeście mnie tak dokładnie przygotowali i uwiadomili, że nie usłyszę nic nowego.
 — Panie Wilfer — rzekł Rokesmith — nie mam majątku, ani stanowiska, nie mam nic, prócz pracy, którą zdobywam środki do życia, a przecież ona mię przyjęła.
 — Widziałem to na własne oczy, mój drogi panie — odrzekł Cherubin Rumty.
 — Nie masz pojęcia, Pa, jak byłam wpierw niedobra dla niego — mówiła Bella.
 — Nie ma pan pojęcia, jakie w niej bije złote, szlachetne serce.