Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/515

wpaść w ręce tej właśnie firmy — odparł Alfred, zaniepokojony w gruncie.
 — Bo widzisz, jakeś tu wszedł, ten żyd spojrzał na ciebie wzrokiem, który mi się nie podobał. Może mi się zresztą wydało, ale na wszelki wypadek wolałem cię ostrzedz.
 Alfred słuchał tego posępnie, a Fledgeby patrzył z rozkoszą na sine plamy, występujące na twarz jego przyjaciela, co świadczyło o jego wzruszeniu.
 — A twoja żona? — spytał wreszcie — czy wie, że wszystko zerwane?
 — Wie, pokazałem jej list.
 — Czy była zdziwiona?
 — Nie tyle, ile przypuszczam, zdaje mi się, że i cena także sądzi, że za opieszale brałeś się do rzeczy.
 — Tak? więc pani Lammie twierdzi, że to moja wina?
 — Proszę nie zmieniać znaczenia moich słów — rzekł groźnie Alfred.
 — Nie gniewaj się, mój drogi, — bronił się uniżenie Fledgeby — nie miałem zamiaru cię obrażać...
 Podali sobie ręce na pożegnanie i Alfred wyszedł zamyślony.
 Zostawszy sam, Fledgeby stanął przed ogniem w swym tureckim kostyumie i oddał się medytacyom, któreby można przełożyć na mowę ludzką w tych mniej więcej wyrazach: „Mój kochany Lammie, masz obfity zarost, którego ja się nigdy nie doczekam i którego nie można nabyć za