Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/441

 — Nie myśl o tem, wyobraź sobie lepiej, że jesteś panią, prawdziwą lady.
 — Wyobraźnia unosi cię za daleko, moja Jenny.
 — Zrób to dla mnie, proszę cię, albo wiesz co, spróbuj wywróżyć przyszłość, jak to robiłaś dawniej, siedząc przed ogniem w waszym starym młynie. Zrób to, proszę cię, dla dogodzenia mi, jestem taka biedna, tyle dziś miałam przykrości. Spójrz i teraz w ogień. No i cóż, czy widzisz tam już kogoś czy znalazłaś prawdziwą lady? — Liza skinęła głową twierdząco. Twarz jej, oświecona odblaskiem ognia, miała wyraz marzący, rozchylone usta uśmiechały się.
 — A więc widzisz ją?
 — Tak jest, — odparła Liza, — a czy ma być bogata?
 — Naturalnie — potwierdziła Jenny, — skoro on jest ubogi.
 — I piękna? — spytała jeszcze Liza.
 — Z pewnością; ten warunek możesz i ty spełnić.
 — Jest więc bardzo piękna — wyszeptała Liza.
 — A co myśli o nim?
 — Myśli, że cieszy się swojem bogactwem, ponieważ jemu je odda, że cieszy się urodą swoją, ponieważ on będzie się nią pysznił; a biedne jej serce...
 — Cóż biedne jej serce?
 — Należy do niego, całkiem, z całą swą miłością i wiarą. Myśli jeszcze, że czułaby się szczęśliwa, gdyby mogła umrzeć z nim razem, a jeszcze