Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/373

 — Byleby nie przyszło coś przykrego dla ciebie — rzekł Mortimer, — albo...
 — Albo? — powtórzył Eugeniusz.
 — Albo dla kogoś drugiego.
 — Dla kogo? — spytał Eugeniusz, rzucając nową grudkę ziemi — dla kogo?
 — Nie wiem — odparł Lightwood.
 — Patrz tylko — rzekł wtedy Eugeniusz — jacyś Zapóźnieni interesanci błąkają się po labiryncie sądowym, szukając widocznie czyjegoś adresu. Mam ochotę uczęstować jednego z nich moją kulką. Rzekłszy to, wycelował nową grudkę w kapelusz jednego z przechodniów i musiał go trafić, bo z dołu dał się słyszeć gniewliwy pomruk.
 — Ciekawy jestem, kogo szukają — zastanowił się Eugeniusz, nie domyślając się, że chodziło tu właśnie o ich mieszkanie; a jednak po paru minutach, dało się słyszeć mocne pukanie do drzwi.
 — Ja otworzę — rzekł Mortimer — to dziś mój dzień.
 Eugeniusz nie sprzeciwiał się temu i pozostał przy oknie, paląc cygaro — a przecież Mortimer dotknął po chwili tego ramienia.
 — Czy znasz tego kawalera? — zapytał go, ukazując na Karola Hexhama.
 — Tak, — odparł chłodno Eugeniusz, który poznał odrazu brata Lizy.
 — Ten młody człowiek chce o czemś zawiadomić...
 — Zapewne ciebie — przerwał mu Eugeniusz.
 — Nie, właśnie ciebie.