Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/363

osób, tego, co sprzedaje i tego, co kupuje, tak u nas mówią.
 — Mówią tak, wielmożny panie i to jest prawda.
 — Prawda, jak prawda, bo wy żydzi zwykle kłamiecie.
 — Kłamstwo, wielmożny panie, jest pospolite między ludźmi w różnych narodach.
 Mimowolnie zmieszany Fledgeby, podrapał się w głowę.
 — Naprzykład — rzekł po namyśle — niektórzy z was podają się za ubogich, a nikt przecież nie słyszał o ubogim żydzie.
 — Żydzi słyszą nieraz o tem, wielmożny panie, i spieszą wtedy z pomocą biedakowi.
 — No a teraz przyznaj sam, że nikt nie wierzy w twoje ubóstwo.
 — To prawda, wielmożny panie. Nikt nie chce wierzyć, że ten dom i wszystko, co w nim jest, to nie moje, a gdybym powiedział komu, że nie mam tu prawa do najmniejszej nawet pacioreczki szklanej, toby mnie wyśmieli, wielmożny panie.
 — Więc nie domyślają się?
 — Skoro im mówię, że nie mogę zrobić tego, albo tamtego, lub, że jestem biednym człowiekiem i nie mogę sam o niczem decydować, wpadają w gniew i przeklinają mnie w imię Jehowy.
 — Wybornie! doskonale! — ucieszył się Fledgeby.
 — Inni znowu mówią mi; I po co ty, żydzie, kręcisz? chcesz pożyczyć, to dawaj pieniądze, nie chcesz, nie dawaj, ale po co te wykręty?