Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/279

skrawków materyi, wstążek, jedwabiów i aksamitek.
 Mała robotnica pracowała zdumiewająco szybko, strzelając niekiedy oczkami w stronę swych gości.
 — Ręczę, że panowie nie zgadują, jakie jest moje rzemiosło?
 — Pani klei pudełeczka — zaczął Karol.
 — A prócz tego?
 — Poduszecki do szpilek.
 — A dalej?
 — Motylki do ocierania piór.
 — Niezupełnie. A pan, panie Headstone, wszak tak się pan nazywa? Pan, jako nauczyciel, odgadniesz może łatwiej, co ja robię?
 — Coś, do czego wchodzi słoma — rzekł Bradley, wskazując na snopek słomy, leżący pod stołem.
 — Brawo! — zawołała mała robotnica — już prawie pan zgadłeś. Robię wprawdzie pudełeczka, poduszeczki i wycieraczki do piór, ale to tylko z resztek, które mi pozostają od mego głównego zajęcia. Ale do czego używam słomy?
 — Robi pani materacyki ze słomy.
 — Materacyki? Cha, cha! nieszczególna odpowiedź, jak na kierownika szkoły. Powiem panu zagadkę. Albo nie, zagrajmy lepiej w literę K. Moja przyjaciółka nazywa się Karolina, lubię ją, bo jest Kędzierzawa, nie lubię, bo jest Kapryśna, umieszczę ją w gospodzie Pod Złotym Kawalerem, daruję jej Kapelusz, dam jej na imię Kokietka i po-