Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/255

owszem jasno i kolorowo, z czem jej było bajecznie do twarzy. Czytała idąc i prawdopodobnie dostrzegła nadchodzącego Rokesmitha, bo podniosła brwi ze zdziwieniem, gdy ją pozdrowił.
 — Ach! to pan!
 — Tak pani, to ja, ładny wieczór, miss Bello.
 — Doprawdy? nie zauważyłam, ale gotowa jestem uwierzyć, skoro pan tak twierdzi.
 — Pochłonięta pani była czytaniem?
 — Taak — odrzekła przeciągle Bella.
 — Zapewne jaki czuły romans?
 — Och! cóż znowu, nie czytam takich rzeczy.
 — A więc o czem mowa w tej książce?
 — Najwięcej o pieniądzach.
 — Więc pochwała pieniędzy?
 — Nie wiem, może pan sam zobaczyć.
 Podała mu książkę, którą się dotąd wachlowała, Rokesmith wziął ją i szedł obok Belli,
 — Dano mi do pani zlecenie — rzekł po chwili.
 — Czy być może?
 — Państwo Boffen polecili mi donieść pani, że za dwa tygodnie będą już mogli przyjąć panią w swym nowym domu, co im sprawi wielką radość.
 Bella spojrzała na niego trochę wyniośle z pod zmrużonych powiek i podniesionych brwi. Spojrzenie to zdawało się mówić:
 — I skądże przychodzisz do tego rodzaju zleceń?
 — Zostałem sekretarzem państwa Boffen, miss Bello. Czekałem właśnie sposobności, aby o tem pani powiedzieć.