Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/178

jęcie oskarżeniem Lizy nie przyniesie mu żadnej korzyści, odpowiedział przecząco.
 — Więc poprzestajesz na wplątaniu w tę sprawę jej ojca?
 — To nie ja go wplątałem, on się sam wplątał.
 — Trzeba z tem skończyć — szepnął Eugeniusz — pójdziemy tam piechotą?
 — Tak, aby dać mu jeszcze po drodze czas do namysłu.
 Lightwood zdmuchnął świecę, delator powstał także i wyszli wszyscy trzej.
 — Idź pan przodem, panie Riderhood — rzekł Lightwood — wiesz zapewne, gdzie nas masz zaprowadzić.
 — Rozumie się, panie adwokacie.
 Mówiąc to, okropny człowiek wciągnął obu rękami na uszy swoją wstrętną czapkę i szedł, zgarbiony nieco, poprzedzając obu przyjaciół.
 — Patrz tylko na niego — rzekł Mortimer do Eugeniusza — czy nie wygląda na zdecydowanego szubienicznika?
 — Który w dodatku powiesiłby nas bez wahania, gdyby mu się nadarzyła sposobność.
 Była to jedyna wymiana słów, na jaką sobie pozwolili w czasie dość długiej wędrówki przez ulice, biegnące wzdłuż Tamizy.
 Riderhood szedł przed nimi w jednakiej zawsze odległości, jak los nieubłagany. Obaj młodzi ludzie nie spuszczali go z oczu i obaj życzyli sobie w duszy, aby im gdzie zginął lub zaprzepaścił