Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 04.djvu/075

 Monte Christo wsparł czoło na dłoni i wpadł w głęboką zadumę.
 Co się działo w jego głowie, ciężarnej straszliwemi tajemnicami?
 Co anioł jasności, czy też duch mroków i ciemności szeptał temu nieubłaganemu, a litościwemu jednocześnie umysłowi?... Któż mógł wiedzieć. Jeden Bóg chyba!
 Nakoniec Monte Christo zdjął dłonie z oczu, które znów dały się widzieć: jasne, czyste, spokojne. Powziął już decyzję, już wiedział, co i jak czynić.
 — Maksymiljanie, udasz się natychmiast do swego domu i w nim pozostaniesz, aż cię zawezwę.
 — Boże miłościwy — zawołał Morrel. — Przerażasz mnie swą zimną krwią, swym spokojem, hrabio.
 — Ja wiele mogę, przyjacielu — odpowiedział Monte Christo, głosem cichym i pełnym słodkiej melancholji. — A teraz idź. Muszę być sam, z myślami memi.
 Od hrabiego biła taka siła i moc nieprzeparta, iż Morrel bez słowa uścisnął jedynie rękę hrabiego i wyszedł.
 De Villefort przybył tymczasem do Walentyny z doktorem.
 Ten ostatni, gdy tylko wszedł, z troskliwością ojca zaczął badać stan chorej, nakoniec rzekł:
 — Żyje jeszcze... i to bardzo mnie dziwi. Zakrawa to na cud, zaprawdę.
 — Ale czy żyć będzie? — zapytał ojciec.
 — Będzie, bo żyje.
 W tej chwili wzrok doktora spotkał się ze spojrzeniem Noirtiera.
 Oko paralityka gorzało tak bezmierną radością, a raczej triumfem, iż nie mogło to nie zwrócić uwagi lekarza. Pomyślał przez chwilę, a następnie rzekł do Villeforta:
 — Zechciej, mój drogi, zawołać pokojową Walentyny.
 Villefort, posłuszny temu rozkazowi, wybiegł natychmiast. Wtedy doktór podszedł do Noirtiera.
 — Pan masz mi coś do powiedzenia? Nieprawdaż?
 Starzec dał znak potwierdzenia.