Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/63

 Dnia tego nie można było myśleć o dalszej podróży. Rozgościł się w najlepszej izbie, zjadł kolację i legł spać, zdając bezpieczeństwo swej osoby i mienia w ręce wiernego Urbana.
 Gdy się obudził, na świecie było południe.
 Bolały go członki od twardej pościeli, a głowa od mocnej woni siana; przez chwilę nie wiedział, gdzie się znajdował.
 — Urban! — zawołał.
 Drzwi się otwarły, w promieniach światła ukazała się wypomadowana, uczesana modnie głowa lokaja.
 — Was gibs? — ziewnął Croy-Dülmen.
 Sługa tempem żołnierskiem przymaszerował aż do łóżka, wyprężył się jak struna i wyraportował jednym tchem:
 — Gut Marjampol, Besitzerin Wohlgeborene Frau Thekla von Ostrowska; liegt ungefähr zwei Meilen nach Osten!
 — Głupiś ze swoim Osten! Nająłeś konie?
 — Pocztę, jasny panie.
 — To dobrze. Będę wstawał.
 Urban przyjął tę wiadomość głębokim ukłonem i zamilkł, zajęty tualetą pańską.
 Nie odzywał się nigdy niezapytany.
 A Wentzel stroił się jak na królewskie salony, z całą starannością kobiecego ulubieńca i wytwornego eleganta.
 — Gdzieś dostał wiadomość? — zagadnął — Któż tu rozumie po ludzku?
 — Poczthalter, jasny panie, jedyny cywilizowany człowiek. Ein echter Preusse!
 — Pani Ostrowska sama mieszka?