Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/211

 Posłuszny na sygnał elektryczny redaktor zjawił się w tej chwili.
 — Znowu Henrysia! — zawołał. — Cóż nowego, trzpiocie!
 — Wujaszku, mam męża — odparła uśmiechnięta, podając staremu rączkę — takiego, jakiego chciałam.
 — Doprawdy? Czy wedle mojej rady szukałaś go u Bonifratrów? — spytał, śmiejąc się.
 — O bliżej! We własnej wuja redakcji — zaśmiała się figlarnie. — Jest to pan, pan... Jakże pan się nazywa? — dodała, desperacko patrząc na przedmiot rozmowy.
 — Coo? — wykrzyknął, otwierając szeroko oczy naczelnik „Gazety“. — Coo? on się żeni z tobą?
 — Tak, wujaszku, i obiecuje zrzec się mnie piśmiennie, zaraz po ślubie.
 — I ty wierzysz temu, dziecko?
 Redaktor, niezdolny utrzymać powagi, parsknął śmiechem.
 — Co to wszystko znaczy, Chojecki?
 Sekretarz poczerwieniał znowu, oparł się o biurko, jakby sił mu brakło ustać.
 — Tak, panie redaktorze — odparł stłumionym głosem — praw żadnych rościć nigdy nie będę, żoną nie nazwę tej, którą poślubię; jeśli ona tu zostanie, wyjadę, jeśli się z nią spotkam kiedy, nie przypomnę nawet znajomości. Wszak takie były wymagania?