Strona:Maria Buyno-Arctowa - Dumny smerek. Duch burzy.pdf/22

 Gdy dobili do przeciwległego brzegu, nieznajomy rzekł:
 — Nie troszcz się o twoje czółno. Ja go dopilnuję!
 Chłopiec bez namysłu wręczył mu łańcuch, który trzeba było zakręcić o słup nadbrzeżny, sam zaś począł niezwłocznie wdrapywać się na skały. Trudne to było dzieło, lecz chłopcu zdawała się pomagać jakaś siła niewidzialna.
 Wreszcie dotarł do koźlątka, które z radością przytuliło się do swego wybawcy, zapomniawszy o swej zwykłej krnąbrności i nieposłuszeństwie.
 — Oj, ty głuptasku! Widzisz, do czego prowadzą figle i swawole! — strofował z przyzwyczajenia Rudek, na pół niosąc, na pół ciągnąc za sobą drżące stworzonko.
 Burza zdawała się uspokajać.
 Nieznajomy czekał z czółnem na dawnem miejscu; Rudkowi wydało się, że twarz jego stała się jakaś jaśniejsza i łaskawsza.
 — Siadaj prędko. Ja cię powiozę, gdyż musisz być porządnie zmęczony.
 To mówiąc, nieznajomy chwycił za wiosła i łódka pomknęła tak szybko, jakby na jej usługach był wicher, a fale niosły ją ochotnie.
 Gdy się znaleźli na lądzie, nieznajomy owinął się w swój płaszcz, skinął ręką i burza nagle uspokoiła się.
 — Wracaj spokojnie do domu, a zapamiętaj to sobie dobrze, iż odwadze i uczciwości pomagają nawet te siły przyrody, które mają moc niszczenia i zagłady!
 Wyrzekłszy te słowa, nieznajomy rozpostarł swój płaszcz, uniósł się w powietrze i zniknął z oczu zdumionego chłopca.
 Trudno opisać radość z powodu powrotu Rudka: rodzice i znajomi nie spodziewali się go ujrzeć więcej.