Mały Rudek mieszkał z rodzicami w dolinie górskiej, a gdy siły mu już pozwoliły, drapywał się po górach i nieraz docierał do szczytów, zadziwiając wszystkich swą odwagą. Góry swoje kochał Radek nad wszystko, czuł się w nich, jak w domu, i powtarzał zawsze, iż, gdy dorośnie, zostanie przewodnikiem po górach, jak ojciec jego.
Gdy Rudek miał lat dwanaście, gospodarze powierzyli mu stado kóz, i oto chłopiec wyruszył na wiosnę w góry. Był bardzo zadowolony ze swego zajęcia i dumny niezmiernie, że mógł zarobić trochę pieniędzy i w ten sposób pomagać rodzicom.
Stado swoje Rudek kochał ogromnie: każdą kozę znał doskonale i każdej nadał jakieś imię. Jednakże wymagał od nich posłuszeństwa, a gdy która z kóz okazywała upór lub samowolę, potrafił ją ukarać surowo.
Wesołe było teraz życie Rudka. Róg jego rozbrzmiewał daleko z wyżyn i biegł hen, aż ku dolinom, a pieśni nie umilkały na ustach chłopca!
Najchętniej przebywał Rudek ze swem stadem w tem miejscu, gdzie góry opuszczały się nad jezioro tak stromo, iż nie było z tamtej strony żadnej drogi. Chłopiec wychylał się ze szczytu i patrzył w dół, na powierzchnię wody, która
Strona:Maria Buyno-Arctowa - Dumny smerek. Duch burzy.pdf/17
Ta strona została uwierzytelniona.
DUCH BURZY.
