Smutno, Smutnie, przysł., żałośnie; żałobnie, posępnie, tęsknie.
Smutnooki, mający oczy smutne.
Smutnowrogi, złowrogi.
Smutny, Smętny, przepełniony smutkiem, zasmucony, zmartwiony, posępny, strapiony, stroskany, cierpiący w cichości; świadczący o smutku; wywołujący smutek, przykry, godny pożałowania, okropny, żałobny.
Smuzić, wydawać głos właściwy zającowi.
Smuż, skórka zajęcza.
Smużka, mała smuga.
Smycz, rzemień, na którym charty na polowanie prowadzą, a potym je z niego spuszczają; para chartów; rzemień, pas u strzelby; charty biegną s-ą = wyciągniętą linją, jeden za drugim; prowadzić kogo na s-y = powodować nim być panem jego woli; jak ze s-y odpowiedział = odrazu, bez namysłu.
Smyczek, Smyk, narzędzie z włosia końskiego, którym pociąga ś. po strunach instrumentu dla wywołania tonu; rzemyk, sznurek u bata, sidła z włosienia na ptaki.
Smyczkowy, odnoszący ś. do smyczka: s-e instrumenty = strunowe, rznięte, na których gra ś. smyczkiem; kwartet s. = 1-e i 2-gie skrzypce, wiolonczela, basetla a. flet.
Smyk — p. Smyczek; smarkacz, fąfel, berbeć, smark, chłystek; grajek jarmarczny; złodziej zręczny, rzezimieszek, porywacz; pies myśliwski, pożerający ukradkiem zwierzynę; ogon zająca.
Smyk!, wykrz., oznaczający ruch nagły, skok: myk! szust! chlust!
Smykać, dok. Smyknąć; zemknąć; umykać, uciekać, uchodzić pośpiesznie; chwytać, zabierać ukradkiem; s. ś., suwać ś., pełzać, czołgać ś., ślizgać ś.
Smyknąć — p. nied. Smykać.
Smyrg, Smyrk, wykrz., oznaczający rzucenie, ciśnięcie, a. ruch nagły: hyc! szust! chlust! skik!
Smyrgać, dok. Smyrgnąć; ciskać gwałtownie, rzucać z rozmachem; skakać, śmigać.
Snać — p. Snadź.
Snadnie, Snadno, przysł., łatwo.
Snadniuchny, bardzo łatwy.
Snadno, przysł. — p. Snadnie.
Snadnomówny, wymowny.
Snadny, łatwy, sposobny, zdatny, nadający ś., dogodny, odpowiedni, właściwy.
Snadzizna, miejsce płytkie, mielizna.
Snadź, Snać, przysł., widać, widocznie, pewnie, prawdopodobnie, niezawodnie, wprawdzie, właściwie; broń Boże, nie daj Boże, czego Boże broń!
Snaść, wóz wiejski, wasąg.
Snaźny, czysty, schludny, cnotliwy, nieskazitelny.
Snob, ang., człowiek bez wychowania i majątku, udający pana; nadęty i pyszałkowaty parwenjusz; człowiek z nizkiemi popędami, wielbiący nizkie czyny; głupiec zadowolony z siebie, zarozumialec.
Snobinetka, ang., kobieta-snob.
Snobizm, ang., pyszałkowatość, udawanie dystynkcji.
Snop, pęk zboża zżętego a. słomy związany powrósłem; wogóle pęk duży, wiązka: s. kwiecia, promieni: s. żelaza = 12 prętów żelaznych’ razem związanych; padają jak s-y = pokotem, jeden obok drugiego.
Snopek, Snopeczek, zdr. od Snop.
Snopkowe, (-ego), dziesięcina w snopkach, wybierana przez plebana od parafjan.
Snopowy, odnoszący ś. do snopa.
Snow, snowanie ś., pasmo.
Snować — p. Snuć.
Snowidło, przyrząd do snucia nici.
Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/727
Ta strona została przepisana.
