Strona:Klemens Junosza - Na chlebie u dzieci.djvu/36

 — Zawdy to nijako człowiekowi...
 — Skoro wam się tak nie podoba, to jeszcze oto możecie, choćby gdzie i we dworze, obowiązku poszukać!
 — A juści! żebym ja, psia wełna, na stare lata miał słuchać ekonomów i karbowych! Nie, mój panie Kusztycki, tego nie zrobię.
 — To pójdźcie na komorne do drugiej wsi, kiedy w Suchowoli wam markotno.
 Pypeć nic nie odpowiedział na to. Zwiesił głowę i milczał. Nagle, jak gdyby przypomniał coś sobie, podniósł się i rzekł:
 — No, kochany panie Kusztycki, bądźcie zdrowi. Mnie pilno.
 — Dokądże taki interes?
 — Niedaleko.
 — Ale przecie?
 — Joelowi chciałem parę słów rzec... o jednym interesie, co dla mnie wiele znaczący jest.
 — A toć przecie dopiero od Joela wracacie!
 — Wracam ja, psia wełna, bo wracam, ale znów się do niego powracam, bo mam z nim dużo do gadania.
 — Ciekawość!
 — On powiedział, że mi taki sposób dobry doradzi, że dzieci mi het ordynarją oddadzą i wszystko, co się należy oddadzą; że nie będę potrzebował, psia wełna, na ten przykład, nawet gęby do nich otworzyć, jeno mi wszystko będzie przyniesione do ręki. Powiedział, że takiego mi adwokata sprowadzi, takiego mechanika, co jak