Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Janosik król Tatr.pdf/139

 — Chryste Przenajświętszy! — krzyknął Sieniawski. — Co to!?
 — Ja — rzekła głucho Maryna.
 — Maryna!? Ty przebita!?
 Poznała ją młoda pani i z wybuchem przypadła.
 — Marynka!?
 — Znasz ją? — zapytał mąż.
 — Znam. Służyła u nas.
 — Ty przebita!?
 — Jakim sposobem!? — krzyknął Sieniawski.
 — Ja ciebie zabić przyszłam — rzekła Maryna.
 — Mnie!?
 — I ją!
 Wskazała głową młodą panią.
 — Warjatka!? — krzyknął Sieniawski ze zgrozą.
 — Nie! tylkom kochała.
 — Skądże ten nóż w twych piersiach? Na Boga!
 — Jam go sama wbiła.
 Skłoniła się. Pochwycił ją Sieniawski i posadził na fotelu przy łożu stojącym, nieopodal okna.
 — Agnuś! — zawołał. — Biegnij, każ zawołać medyka mego, Franconiego!
 Ale Maryna przytrzymała Sieniawską, mówiąc:
 — Stójcie, pani. Mnie żadnego Frankonika nie trza. Żadnych medyków. Dla mnie tylko jeden medyk — śmierć.
 — Wynijdź pani z pokoju — odpowiedziała Maryna — nie patrz... krew... Wynijdź i ty, jak chcesz, panie młody. Umrę sama — ja sprosta dziewka góralska, mnie tylko do śmierzci nikogo nietrza... Jeno mi tę łaskę zróbcie! nie wołajcie medyków. Ja niechcę żyć, ani już nie mogę — ja to czuję... To tylko chwila.
 Maryny oddech stawał się coraz krótszy, bardziej zduszony, rwany, głowa zwisła jej ku ramieniu.
 — Czegoś ty chciała? Mów! — szepnął Sieniawski.