Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/71

 — Kraj złota i diamentów. Niema wątpliwości, że krewny mój jest milionerem.
 Druga rakieta: milioner!
 Ponieważ nie odpowiedziałem, zapytał po chwili:
 — Śpisz?
 — Nie, ale chciałbym zasnąć.
 — Zaczekaj jeszcze chwilę. Trzeba ci wiedzieć, że mój krewny nie ma żadnych krewnych.
 — Nie ma? Przecież jako twój krewny powinien ich mieć.
 — Jakżeto?
 — Bo przecież istniejesz ty i twoja rodzina.
 — Racja! Ale jesteśmy jedynymi krewnymi. Czy wiesz, co z tego wynika?
 — Cóż?
 — To, że możemy się uważać za jeneralnych spadkobierców. Zrozumiałeś?
 Trzecia rakieta: uniwersalny spadkobierca! Chwała Bogu, teraz będę mógł zasnąć!
 — To rozumiem. Nie rozumiem jednak czego innego.
 — O cóż chodzi?
 — Dziwne to, że, uważając mnie za jedynego, prawdziwego przyjaciela, zachowywałeś wobec mnie takie same milczenie, jak wobec innych współkolegów.
 — Czyniłem to tylko z sympatji dla ciebie.
 — Jakto?
 — Jesteś dzielnym, uczciwym chłopcem i dlatego nie chciałem cię wodzić na pokuszenie.
 — Bzdury!
 — To nie bzdury! Fakt, że w jakiemś Eldorado mieszka miljoner, którego uniwersalnym spadkobiercą można zostać bez trudu, jest pokusą tak wielką, że nawet mój najwierniejszy

63