Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/70

 — Bo...? Jazda!
 — Bo, bo... Bo gotów pojechać za ocean i wystąpić w Ameryce w roli dziedzica.
 — Bo licha, oszalałeś?
 — Nie. Słowa moje dowodzą przecież, że jestem przy najzdrowszych zmysłach.
 — To na ciebie patrzy! Wszystko traktujesz jak romantyczną powieść. Człowiek, któryby pokusił się o to, o czem przed chwilą mówiłeś, byłby przecież pospolitym łotrem.
 — Łotrów kręci się dosyć.
 — Musiałby mieć fałszywe papiery.
 — Nietrudno o nie.
 — Musiałby być nieprawdopodobnym kłamcą.
 — Kłamców też dosyć na świecie.
 — Musiałby znać ciebie i warunki, wśród których żyjesz.
 — Czy to taka sztuka? Nie przekonasz mnie swemi kontrargumentami. Nie, nie, takiego spadku nie dam sobie sprzątnąć! Trzeba ci wiedzieć, że krewny mój mieszka w miejscowości, która jest prawdziwem Eldoradem.
 Aha! Oto pierwszy snop światła. Byłem przekonany, że nie zaśnie przed puszczeniem dalszych dwóch rakiet.
 — Słyszałeś? — zapytał.
 — Owszem.
 — To prawdziwe Eldorado.
 — Fałszywe!
 — Jakto fałszywe?
 — Trzeba powiedzieć: prawdziwe Dorado. „El“ jest tylko luksusowym dodatkiem.
 — Cóż mnie to obchodzi! Chyba wiesz, co znaczy Eldorado?
 — Owszem.

62