Strona:Juliusz Verne - Na około Księżyca.djvu/84

tem podaniu niektórzy uczeni brali księżyc za kometę, która w pochodzie swym, zbliżywszy się pewnego razu zbytnio do ziemi zatrzymaną została przez jej siłę przyciągającą.
 — A czy jest co prawdy w tej hypotezie? — zapytał Ardan.
 — Nie, — odpowiedział Barbicane — a najlepszy dowód, że księżyc nie zachował śladu tej powłoki gazowej, która zawsze towarzyszy kometom.
 — Ale czyż księżyc — ciągnął Nicholl — zanim został satelitą ziemi, nie mógł w swojem perihelium przejść dość blizko słońca, aby tam przez wyparowanie pozbył się wszystkich materyi gazowych?
 — Być to może, przyjacielu, ale nie jest to prawdopodobne.
 — Dlaczego?
 — Bo... Na honor, nie wiem...
 — Ah! ileż to tysięcy tomów — zawołał Ardan — możnaby napisać o tem, czego się nie wie!
 — Ale, która to już godzina?
 — Trzecia — odpowiedział Nicholl.
 — Jak to czas schodzi na rozmowie takich, jak my uczonych — odezwał się Ardan. — Doprawdy, czuję, że ogromnie korzystam! Wkrótce zostanę studnią mądrości.
 To mówiąc, Ardan wdrapał się aż pod