Strona:Juliusz Verne - Na około Księżyca.djvu/62

grodami ruchomemi, pocisk nagle pozbył się znacznego ciężaru.
 — I to prawda — rzekł Nicholl.
 — Ah! mój dzielny Nichollu, — zawołał Barbicane — jesteśmy ocaleni!
 — Kiedy więc jesteśmy już ocaleni — wtrącił spokojnie Ardan — to możemy zabrać się do śniadania.
 W rzeczy samej Nicholl nie mylił się. Szybkość początkowa była większą, aniżeli ją wskazało Obserwatoryum w Cambridge, ale Obserwateryum także się nie myliło.
 Podróżnicy, ochłonąwszy z chwilowego przestrachu, zasiedli do stołu i wesoło zabrali się do śniadania. Jedli dużo, mówili jeszcze więcej. Wiara w powodzenie powiększyła się jeszcze.
 — Dlaczegożby nam się udać nie miało? — powtarzał Ardan.
 — Czemuż nie mielibyśmy dotrzeć do celu? Jesteśmy na dobrej drodze, nie spotykamy żadnej przeszkody; droga jest wolna, swobodniejsza od drogi okrętu, torującego sobie kierunek przez morze, lub balonu, walczącego z wiatrami. Jeśli przeto okręt dopływa tam, gdzie zamierza, jeśli balon dolatuje tam, gdzie mu się podoba, dlaczegożby nasz pocisk nie miał dotrzeć celu zamierzonego?
 — I dotrze — powiedział Barbicane.
 — Choćby tylko dla uczczenia narodu ame-