Strona:Juliusz Verne-Sfinks lodowy.djvu/091

— 75 —

 — Zapewne do wysp Falkland, gdzie statek ma być cały wyrestaurowany.
 — Pan jednak jesteś tylko pasażerem statku, jeśli się nie mylę?
 — Tak, panie, i nawet pierwotnie miałem zamiar pozostać tutaj parę tygodni. Ostatecznie jednak zdecydowałem się jechać dalej jeszcze.
 — Żałuję bardzo, że tracę przez to miłą sposobność ofiarowania panu gościny w mym domu — pospieszył zapewnić pan Glass.
 — Jestem panu szczerze wdzięcznym, lecz tym razem już korzystać nie będę z uprzejmości pańskiej — rzekłem, uchylając kapelusza.
 W samej rzeczy, w ostatnich zaledwie chwilach przed wylądowaniem, postanowiłem dojechać jeszcze Halbranem do wysp Falkland, a stamtąd dopiero wrócić do Ameryki. I jakkolwiek jeszcze w tej kwestyi nie zdążyłem mówić z kapitanem, pewny jednak byłem jego zezwolenia.
 — Dziwna rzecz, że dotąd nie miałem sposobności poznać osobiście waszego kapitana — zauważył były kapral.
 — Zdaje się, że nie ma zamiaru opuścić swego statku — objaśniłem.
 — Czyżby był chory? — zapytał.
 — Nie sądzę; zresztą zapewne nie robi to panu różnicy żadnej, skoro w zupełności porucznik go zastępuje.
 — Nie zbyt to rozmowny człowiek! Na szczęście jednak, piastry łatwiej płyną z jego kieszeni, aniżeli słowa z ust jego.
 — Otóż to właśnie rzecz najważniejsza w interesie, prawda panie Glass?
 — Bezwątpienia! — Z kimże jednak mam przyjemność? — zagadnął go po chwili.
 — Jeorling z Connecticut — odpowiedziałem.