Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/307

 Wreszcie Popiołka przejrzał papiery, złożył je, wsunął w kopertę celuloidową i rzuciwszy na biurko, posunął pogardliwie w stronę Piotrowskiego.
 — Obiecałem — więc dotrzymuję słowa, ale pan i tym razem mnie podszedł. Gdybym był wiedział, z kim mam do czynienia... Ale — mniejsza już z tem... Co mi na tem zależy!...
 Skrzywił się i splunął.
 — Słuchajcie, Zaucha!... Ten piękny pan był — między innemi — ochraniarzem carskim! Dlatego to nie śpieszył się dawniej do kraju, dlatego teraz — spieszno mu z Rosji... Kanalja!...
 Piotrowski znowu westchnął pokornie, ale szybkim ruchem ściągnął kopertę z biurka i wsunął w zanadrze.
 — Widzicie? Oto człowiek interesu! Jego — nic nie zniechęci.
 — Cóż mam mówić? — odpowiedział Piotrowski zcicha, podniósłszy głowę i rozkładając ręce z własnym, wielkim portfelem. — Wiem, co zrobiłem. Może mógłbym powiedzieć, że takim zrobiły mnie czasy i ludzie, wymówka, którą zwykle pan się zasłania, panie Popiołka...
 — Wspólnika pan zamordowałeś!
 — Tego mi pan nie dowiedziesz!
 — Jużci, nie byłem przy tem, ale jestem pewny...
 Piotrowski uśmiechnął się.
 — Ciekawy jestem, czy pan nie uderzyłbyś wiosłem po palcach człowieka, któryby się chwytał pańskiej tonącej i zalanej wodą łódki! A teraz —
 Wyjął z portfelu garść banknotów i zaczął liczyć.
 — Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć...