Strona:Jean Webster - Właśnie Inka.pdf/225

 — Czego się uczycie w tej szkole? — zapytał z pewną ciekawością.
 Uprzejmie podała mu jako przykład:
 — Obwody podobnych wieloboków mają się do siebie tak jak ich podobne boki.
 — To się pani w życiu przyda! — rzekł, mrugając do niej filuternie jednem okiem.
 — Bardzo! — przyznała. — W dniu egzaminu.
 Po pół godzinie sadzenie cebuli zaczęło się stawać zajęciem bardzo uciążliwem. Ale Inka zacięła się i postanowiła pracować tak długo, jak on. Wreszcie ostatnia cebula została wsadzona w ziemię, a ogrodnik dźwignął się i patrzył na równe grządki z pewnem zadowoleniem.
 — Na dziś będzie dość! — oświadczył. — Zapracowaliśmy na odpoczynek.
 Usiedli, Inka na taczkach, ogrodnik na wiadrze, dnem do góry obróconem.
 — I jakże się panu podoba służba u pana Weatherby? — zapytała. — Czy on jest istotnie taki zły, jak to gazety piszą?
 Ogrodnik mruknął coś, zapalając fajkę.
 — Co tu gadać! — rzekł stanowczo. — Dla mnie był zawsze bardzo dobry, ale czy jego nieprzyjaciele mają za co go kochać, tego nie wiem.