Słupie, Dąbrówka, Krasne, Gruszów, część Sawek, Góra św. Jana (Johannisberg), Szczyrzyce, Krzesławice, Żegartowice, Dobroniów, Porębczyn, Abramowice, Smykoń, Pogorzany, Kwasowice, należały do parafii Góra św. Jana, która była samoistném probostwem i ma osobną erekcyą. Ostatnim proboszczem był ks. Tomasz Wilczewski, po śmierci którego kościół parafialny pod względem budowy znajdował się w najgorszym stanie; a gdy gromady należące do parafii przyczynić się nie chciały do zbudowania nowéj świątyni, gdy ani nadziei nie było podniesienia funduszu, przez zmarłego proboszcza zapisanego na odbudowanie nowego kościoła: zakonnicy kościół własnym nakładem odnowili, i dla dogodności parafian nabożeństwo w niedzielę i święta odprawiali, parafią zaś do klasztoru w Szczyrzycu przenieśli. W skutek tego, gubernium krajowe poleciło konsystorzowi biskupiemu tarnowskiemu[1]: aby przeorowie miejsce proboszcza Góry św. Jana zastępowali. W późniejszym atoli czasie, gdy niektórym gromadom i państwom odległość w uczęszczaniu na nabożeństwo do Szczyrzyca zdała się być uciążliwą; zaniesiono prośbę do władz, na którą też odpowiedziały rozporządzeniem, aby zakonnicy napowrót w Górze św. Jana probostwo utrzymywali z funduszów własnych[2].
Na wniosek zakonu, gubernium krajowe zezwoliło roku 1793 na zaprowadzenie szkoły (tak zwanéj trywialnéj)[3], i zamianowało nauczycielem Dąbrowskiego, który według przyjętéj organizacyi był płatny z funduszu składkowego przez gromady i państwa w kwocie 103 fl. k. m. 12 gr. W r. 1801 nauczycielowi Janowi Wnękowskiemu pensya o 20 fl. k. m. podwyższoną została przez ówczesną administracyą kameralną szczyrzycką. W siedm lat późniéj, oświadczył zakon rządowi gotowość odebrania na siebie szkoły trywialnéj i obsadzenia jéj zdolnemi z grona swego członkami. W skutek tego, rząd wydał dekret wcielenia szkoły do klasztoru[4]. Uchwała ta weszła natychmiast w życie, a szkoła składała się z dwóch klass, i liczyła w r. 1811 uczniów
