Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/139

—   137   —

 Bronek z coraz gęstszym marsem na czole przyglądał się przepaskom na ramionach Sworskiego i Łuby, znaczonych dwugłowym orłem i czerwonym krzyżem. Tadeusz zrozumiał i rzekł, uprzedzając zapytanie:
 — Należymy do lotnego oddziału polskiego przy armji rosyjskiej.
 Młody zapaleniec zamknął oczy i głowę odwrócił z nietajoną pogardą:
 — To może panowie wrócą do swoich obowiązków... Ja sobie jakoś poradzę.
 — Nie uczynimy tego, jako sanitarjusze polscy i wbrew wyraźnemu poleceniu zakonnika, który pana mnie oddał — odrzekł Sworski stanowczo, nawet twardo.
 Bronek trwał jeszcze chwilę w nadąsaniu, ale przemogło zdumienie:
 — On mnie oddał?! przecie On jest po naszej stronie!
 — Ja zaś widywałem go także „po naszej stronie“, naprzykład w Radomskiem. I znam go dobrze.
 — Niepodobieństwo! chyba nie ten sam?
 — Wielki mnich siwy, siły nadzwyczajnej. Niósł pana na ręku. Postać ma nawpół żołnierską; nawet miał pod habitem przypasaną szablę.
 — Tak — ożywił się Bronek — taką starą, krzywą, z rękojeścią bez pałąka, jak ta, którą mamy w Inogórze, po pradziadku.
 — Jednem słowem: karabelę. I mówił, że pana podniósł z pod zabitego konia.