Strona:Józef Weyssenhoff - Noc i świt.djvu/138

—   136   —

 — Ten sam. Mówiłem z nim przed chwilą.
 — I nie powiedziałeś odrazu? Nie zawołałeś mnie? — skarżył się rzewnie Celestyn.
 — On się ukazuje i znika, jak chwila natchnienia. — Nie mogłem go zatrzymać. — — Ja go znam oddawna — opowiem ci później. — — — Teraz chodźmy do rannego. Twój pomysł zgadza się wybornie z tem, co mi rzekł właśnie stary Przeor.
 — To On jest przeorem? — zapytał Celestyn.
 — Tak mi się dzisiaj nazwał.
 Gdy Sworski i Łuba stanęli przy leżącym na mchu Bronku Linowskim, zastanowili się przez chwilę nad sposobem obudzenia legjonisty, który spał spokojnie lecz twardo.
 — Ułóżmy go najprzód na noszach — rzekł Sworski.
 Wykonali to we dwóch, bez szczególnych ostrożności, a Bronek nie obudził się. Ponieważ jednak oddychał równo i nie dawał pozorów cierpienia, ani gorączki, obaj sanitarjusze, choć nie wielcy medycy wyciągnęli stąd dobre wnioski o stanie Bronka. Nareszcie głośna rozmowa i próby podniesienia nosz sprawiły, że młody Linowski poruszył się i wkrótce otworzył olśnione oczy.
 — Co to? — gdzie jestem?
 — Jest pan na wczorajszem pobojowisku. Oddano nam pana i polecono ustrzec od następstw....
 Bronek Linowski nie pozbył się jeszcze osłupienia:
 — Zdaje mi się... pan Sworski? — — pan Łuba?
 — My sami.
 — A gdzie jest ten, który mnie podniósł i opatrzył?
 — Oddał mi pana do rąk i odszedł.