Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Wilczek i Wilczkowa.djvu/148

wszyscy bębnią że od niéj nie wychodził, i nawet z nią pojechał kawał drogi.
 — Ale któż? kto? do kroćstotysięcy! krzyknął Wilczek.
 Dzierżawca zmilczał, nie chcąc go dobijać.
 — Co tam to ma do rzeczy, kto? Jak mieszek skradną z kieszeni, to tam już niewiele o to idzie kto go wziął, ale że go niema.
 — Przecież łotra, co skradł, należy obwiesić! przerwał Wilczek.
 — A jak się ożeni?
 — Mówże kto to ma być? kto?
 — Ja tam nie wiem, bom go nie widział, żyd mi tylko nazwisko jego dał i mówił, że — Otwinowski.
 Chorąży, zwykle jak siarka zapalny i szalony, nazwisko posłyszawszy oczy wielkie wytrzeszczył na Kwasotę, usta otworzył, jak gdyby nie wierzył uszom.
 — Otwinowski?? zapytał głosem grobowym, który mu się ledwie dobył z piersi. Ten sam?
 — Co ja wiem! Moszko twierdzi, że ten co go Wojska wychowywała.
 Wilczek padł na posłanie.
 Spodziewał się wybuchu Kwasota, ale to było owo drzewo z przysłowia, co na niedźwiedzia upada; — niedźwiedź ani jęknął. Zatoczył oczyma błędnemi po izbie i dał ręką znać Kwasocie, iż