Strona:Humoreski (Zagórski).djvu/050

 — Rzecz prosta! Gdybym miał przyjemność poznać panią pierwej — rzekłem z wielką uprzejmością — tobym już teraz nie miał tej przyjemności, jaką mi sprawia poznanie pani.
 — Figlarz z pana! — odparła z zalotnym uśmiechem i spojrzeniem.
 Nie zrozumiała widocznie żartobliwej intencyi, tkwiącej w tej odpowiedzi, i przyjęła ją jako hołd oddany jej urodzie.
 — Jakże się pan bawi u nas w Błotowie? — zapytała po chwili.
 — Jak karaś w gitarze — odparłem słowami dyrektora.
 — Ach, tak — rzekła z westchnieniem — fatalne gniazdo! Żadnego życia, nic!... Pomyśl pan, co to musi być dla mnie, przyzwyczajonej mieszkać w stolicy... Żadnego towarzystwa... W Tarnopolu to było jeszcze jako tako... Przyjeżdżał czasami Tolo — dodała z naciskiem.
 — Tolo?
 — No hrabia Witold... Nie znasz go pan? Powiadam panu, jak mnie zobaczył wśród tej hołoty, to płakał gorzkiemi łzami nademną.
 — A dyrektor mówił mi, że państwo macie tu pierwszorzędne talenty.
 Ścisnęła ramionami i uśmiechnęła się pogardliwie.
 — Hołota, mówiąc między nami, hołota!... Czyż kto porządny zechce się puścić na takie cygańskie życie?
 — A!...
 — Co innego ja... — rzekła, spostrzegłszy me zdziwienie. — Musiałam... Pan wiesz przecie, jakie tam we Lwowie intrygi. W Krakowie to samo. Dałam sobie słowo, że dopóki Miłaszewski będzie dyrektorem we Lwowie, a Koźmian w Krakowie, noga moja tam nie postanie.