Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/61

 Tymczasem i Wilk otrząsnął się z wrażenia. Trzeba było iść do salonu.
 W salonie siedzieli Hoszyńscy. Strączek, ujrzawszy Wilka, zawołał:
 — Hej!.. apostole i proroku! gotowe tam pioruny? odbierają ci chleb — gotuj pioruny!
 Wilk milczał pogardliwie; nadto był dziś szczęśliwy, żeby odpowiadać na bezczelne dowcipy Strączka.
 — Ach! — zawołał ten ostatni ze źle ukrywanym pod maską dowcipu gniewem. Z wysokości, na której stoisz, apostole, nie raczysz odpowiadać tak nędznym robakom, jak ja! Dobrze więc: dowiedz się, że możesz odesłać do Warszawy swoje książki.
 — Panie Strączek, gdybyśmy byli w męzkiem towarzystwie, inaczejbym panu odpowiedział.
 — Ho! ho!
 — Istotnie, panie Strączek, wesołość powinna mieć pewną miarę — zauważyła pani Chłodno.
 — Strączek! — zawołali obaj Hoszyńscy.