Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/399

 — Qui vive?
 Naokoło panowała cisza.
 Podoficer zbliżył się znowu do mnie, szepcząc:
 — Panie, tu coś zaszło. Szyby w kościele powybijane.
 Spojrzałem pod światło księżyca. Blade jego promienie łamały się na oknach kościelnych, ale w niektórych miejscach widać było czarne, głuche otwory: istotnie szyby były potłuczone.
 — Tu musieli się chyba bić — szeptał podoficer.
 Brama cmentarna była otwarta, wjechaliśmy na cmentarz.
 Nagle kopyto mego konia uderzyło o jakiś twardy przedmiot, który odezwał się głuchem echem.
 Sądziłem, że to zapewne czaszka ludzka, ukryta w zielsku, kazałem jednak żołnierzowi, by podniósł ten przedmiot.
 Żołnierz zsiadł z konia, schylił się i podał mi pikelhaubę pruską.
 Było więc rzeczą pewną, że Mirza bił się podczas mojej niebytności i po bitwie musiał wymaszerować dalej.