Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/39

 — Miałem pilniejsze zajęcie w domu.
 Ta odpowiedź, zarówno niegrzeczna jak zuchwała, wywarła jednak niespodziewany skutek. Dama podniosła oczy od robótki i zmierzyła Wilka od stóp do głów. Odpowiedź podobała jej się. Istotnie, żeby tak odpowiedzieć, trzeba było albo być impertynentem, albo mieć jakie prawo obrażania się o zbyt chłodne przyjęcie. Dama przypomniała sobie, że jej interlokutor zwie się Wilk Garbowiecki, skutkiem czego rzekła bez porównania słodziej:
 — Tak, zresztą my niedawno przyjechałyśmy z Warszawy.
 — Teraz latem panie bawiły w mieście?
 — Oh oui! dla edukacyi córek moich.
 Tu panna Lucy postąpiła krok naprzód, mała Bogunia postąpiła krok w tył.
 — Pan zna Warszawę? — spytała znów pani Chłodno.
 — Od trzech lat dopiero bawię na wsi.
 — My bo tam mamy kuzynów... Hrabiego W... Pan go nie zna?
 — Znam.