Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/338

mi się droga twoja nie podoba. Rozumiałbym, gdybyś przyjechał i poprostu palnął w łeb La Rochenoirowi, ale ty chcesz i musisz zyskać pierwej jego zaufanie, a potem zdradzić je.
 — Nie ja tę drogę wybrałem. Takie są instrukcye, których muszę słuchać, a podjąłem się je wykonać dlatego, że zabić go poprostu, to mało dla mnie. Ja go muszę wprzód strasznie upokorzyć. Mniejsza o to, czy to pięknie, czy nie. Ja jestem tatar. Ja chcę zemsty.
 I istotnie podobny był w tej chwili do tatara.
 — Pomyśleć, co on mi zrobił! pomyśleć, że Lidya jest jego narzeczoną!...
 I począł wyłamywać ręce, aż stawy palców trzeszczały głośno.
 Po chwili rzekł:
 — A zatem idziesz ze mną, czy nie?
 — Idę. Jeżeli rzecz zaraz się rozstrzygnie, gotów jestem ci pomagać, ale, jeśli powoli, nie chcę się wdawać w grę.
 — Bo i nie potrzebujesz. Zatem dobrze. Dziękuję ci.
 Uścisnął moją rękę.