Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/23

 A po chwili znów:
 — Widzisz pan ten portret? (Tu wskazał na własny portret, wiszący między dwoma zwierciadłami w salonie.)
 — Widzę — to zapewne złoty cielec?
 — Co jest cielec, to cielec, a to jest mój portret. A gdzie tu rogi? Co pan mówi?
 — Że ten, kto cielca malował, trafił pana… a rogi są w pańskiej kasie.
 — Ho! ho! Wilk wyszczerzył staroszlacheckie zęby — mówiono w Warszawie.
 Ale Wilk utrzymywał, że wyraz „staroszlacheckie“ był głupstwem i mimo moich przedstawień, że odejmuje faktowi koloryt, nie chciał cofnąć zdania.
 — A niech mi nie dmie bogactwem! — Homo sum — powtarzał z pewną dumą.
 Te błędne pojęcia zaszczepiło w nim życie. Musiał pracować i łamać się z ubóstwem. Ba! gdyby tak miał porządną fortunę, pewnoby mu się rozjaśniło w głowie.
 Tegoż zdania był i mój przyjaciel. Zresztą Wilk był dziwak. Pytam go pewnego razu, dlaczego tak pracuje, mając już grosz jakiś i co myśli robić nadal?