Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/226

 Fania podniosła się na łóżku. Oczy jej zaszły łzami, a jednocześnie purpurowy rumieniec malował zwolna jej twarz. Tak zarumieniona, ze złożonemi rękami, ze łzami w oczach, okryta potokiem rozplecionych warkoczy, sypiących się po giezłeczku nocnem, z bijącem jak u przelęknionego ptaka sercem, podobną była do posągu skruchy lub pokory.
 — Mamo! — ozwała się błagalnie.
 — Mów, nieszczęśliwa!
 — Mamo, to było w karecie...
 — Co było w karecie?
 — Wracaliśmy od państwa L..., z tego wieczoru, na którym hrabia Władysław... na którym suczka... narobiła wrzasku...
 — Co dalej? co dalej?
 — Mama z panią Szemiot siedziała w tyle, a ja z nim na przodzie i... wtedy ja... tak! wtedy... ja... sama nie wiem, jak się to stało...
 — Zabijasz mnie, gnębisz, dręczysz, pastwisz się nade mną.
 — I ja... oparłam głowę na jego ramieniu — kończyła jednym tchem Fania.