Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/160

 — Jaśnie panie, a ze Złotopolem jak będzie.
 — Nie nudźcie mnie już wszyscy razem i idźcie do djabła, raz powiedziałem.
 — Ha! to trzeba iść. Niech panu Bóg nie pamięta. My głupi ludzie jesteśwa, ale my rozumiewa, że to jakoś nie dobrze dzieje się teraz między panami.
 Panowie znów zostali sami.
 — Czy rzeczywiście, takie szkody ci robią? — spytał Złotopolskiego Miś Rossowski.
 — Mais parol d’honneur! i nietylko mnie, ale wszędzie.
 — No, to dlaczego raz im tego księża nie wytłumaczą? — przerwał książę Antoś.
 — Bo mają co lepszego do tłumaczenia — odpowiedział Miś. — Dziwię się, mój Antosiu, że nie rozumiesz tego. W dzisiejszych czasach są kwestye ważniejsze i obchodzące bardziej ludzi w dobrym duchu. Wstydź się, Antosiu, tego nie rozumieć.
 Książę Antoś się obraził.
 — Wiedzą ludzie i bez tego, kto jestem.