Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/154

celanowe fajki, poważnie poglądali na okop i na panów, stojących na okopie. Pan Jausch był otyły, pan Wiseman chudy, ale obaj mieli czerwone chustki na szyjach i długie kamizelki z świecącemi guzikami. Pan Jausch pogładził ręką podbródek i powtórzył:
 — Mi przyszli tu szpaciren, ale to ma bicz nasz ten wal.
 Poczem oba z panem Wiseman wdrapali się na nasyp.
 — A cóż wy z tem będziecie robili? — spytał książę Antoś.
 — Mi nie tacy glupi, aby pozwolili się marnować takiemu dobry plac — tu będzie ogórki kwitnąć.
 — To cmentarzysko dawne, tu pełno kości.
 — To nie szkodzi! to kości pójdzie precz, a tu będzie ogórki kwitnąć.
 — Musicie lubić ogórki?
 — Lubi! lubi! O!... — zawołał pan Jausch, spostrzegłszy czaszkę — prawda, że tu jest kości, aber to będzie z niemi tak!